Achttien jaar is het ondertussen alweer geleden dat Bettie Serveert met hun debuut Palomine in de Benelux een schokgolf in het muzikale landschap veroorzaakte waarvan de nachokken tot in de States te voelen waren. Nadien zijn gitarist Peter Visser, zangeres Carol Van Dyk en bassist Herman Bunskoeke met de regelmaat van een klok cd's blijven opnemen, maar de grote weerklank bleef uit, mede omdat het qua pogingen en muzikale richtingen weleens alle kanten (maar dus niet de goede) uitging. Ze verloren op een bepaald ogenblik zelfs hun platencontract, doen al een hele tijd met meeste werk voor hun cd's zelf en hebben met Palomine Records hun eigen label.

Met "Pharmacy Of Love" wilde Bettie Serveert opnieuw de rauwe toer op, ze waren niet voor niks ooit indierockers. Qua sound wilden ze aansluiting met groepen als de Ramones, en dat is er in sommige nummers ook duidelijk aan te horen. Anderen klinken dat weer een stuk "poppier" en met name de single "Deny All" mist overtuiging. Bij onze Noorderburen valt dan al eens de naam Krezip als vergelijkingspunt en over het algemeen is dat daar niet echt als een compliment  bedoeld.

De opnames voor "Pharmacy Of Love" gebeurden in Waimes, in onze eigenste Ardennen. De drie groepsleden trokken daar naartoe met drummer Joppe Molenaar (in het dagelijkse leven drummer bij de groep Voicst die een tijd het voorprogramma van Bettie Serveert heeft gedaan), toetsenist Martijn Blankenstijn en geluidstechnicus Zlaya Hadzic. Een kleine week studiotijd konden ze zich permitteren, nadien werd het geheel gemixt in Amsterdam.

Over "Pharmacy Of Love" vallen goede en minder goede dingen te zeggen. Er staan zeker een aantal goede nummers op, te beginnen met "Calling" dat met zijn bijna 10' veruit het langste nummer is. Het begint met lange sferische intro (eigenlijk de opname van een spontane jamsessie die al even aan de gang was toen de geluidsman de microfoons open zette) en verveelt nadien geen enkele seconde. Andere goede tracks zijn "Change4Me" (waarin Van Dyk nog maar eens laat horen wat een prachtige stem ze heeft), "What They Call Love" en "Mossie", een cover van een nummer van de Nederlandse band Moss. De andere vijf nummers zijn snel voorbij en echt rauwig zijn we daar niet om (ter info: we zijn zelf ook nooit fan van de echte Ramones geweest, dus zeker al niet van verre imitators). De hele cd klokt ook af op net iets meer dan een half uur. Ik laat de keuze aan de lezer of dat een goede of een slechte zaak is, zelf ben ik daar nog niet volledig uit. ROLA